dinsdag 8 oktober 2013

Ik nam er deel aan (deel 6)


Mijn familie had nu rust.

Natuurlijk waren er nog steeds sommige kleine problemen thuis, maar nu wisten wij wat wij moesten doen, om ze op te lossen.

Voor de eerste keer begrepen wij dat we het controle over ons leven hadden... Niets was onmogelijk voor ons. De resultaten van ons geloof waren de bewijzen hiervan.

Maar ik was nog steeds dezelfde persoon. Het ging niet om wat buiten mij was, maar mijn binnenste.

Ik was niet ontevreden. Ik voelde me niet alleen. Ik kon niet klagen... Als ik mijn leven vergeleek met het leven van anderen die de kracht van God niet kenden of zelfs met hoe ons leven vroeger was, moest ik zeggen dat ik gelukkig was. Maar ik had een probleem...

Wanneer ik de Kerk verliet, om naar huis te gaan; wanneer ik op school was – met mijn “vrienden” - deed ik niet altijd wat correct was. Ik was me er bewust van. Het feit is dat ik niet alles had losgelaten.

Mijn vrienden waren belangrijk. Mijn klasgenoten ook. Wat ze over mij dachten was heel belangrijk. Hoe kon ik mijn manier van handelen helemaal zomaar veranderen?

Kon ik dat? Was het echt mogelijk?

Ik bad in de Kerk en vroeg om vergeving. Een paar dagen lang stopte ik met de fouten maken. Maar daarna herhaalde ik ze. Waarom gaf God mij de kracht niet om Hem te behagen? Was het Gods fout of lag het aan mij? Waarom eiste God iets zo moeilijks van mij?

Ik was zo jong.

Had ik niet het recht om van het leven te genieten zoals iedereen deed? Ik kon naar de Kerk blijven komen en mijzelf, over een paar jaar, corrigeren. Waarom moest ik het per se nu doen???

Veel vragen. Weinig antwoorden.

Ik dacht dat ik rust had. Maar binnen in mij, wist ik niet wat ik moest doen. God of de wereld, Zijn wil of de mijne?

Wie kon mij overtuigen?


MIJN DAG

Op een dinsdag in de avond kwam ik naar de Kerk voor de dienst. Elke dinsdag was ik er, vanaf het moment dat de pastor van de Jongerengroep mij had geleerd dat het belangrijk was.

Ik kwam een beetje laat aan. De dienst was al begonnen. Bisschop Paulo Roberto (toen was hij nog steeds pastor) hield de dienst. Hij stond te bidden. Ik kwam voor het altaar waar de andere mensen ook stonden... misschien 150 mensen - dat weet ik niet zeker.

Ik sloot mijn ogen en begon te bidden.

Maar die dag was het anders... Tijdens dat gebed zijn er zoveel herinneringen gekomen in mijn hoofd. Het leek alsof ik naar een film van mijn leven keek.

Ik dacht aan hoe mijn leven vroeger was. Mijn familie. Ik dacht aan alles wat God voor mij had gedaan – niet alleen de wonderen – ook aan het feit dat Jezus voor mij aan het kruis stierf en, voor de eerste keer, voelde ik me de grootste zondaar ter wereld...

Hoe was het mogelijk dat ik zo egoïstisch was geweest?

Hoe was het mogelijk dat ik in de Kerk een persoon was en, buiten, een andere persoon?

Hoe kon ik zo slecht zijn?

Wat had ik tot dan aan God gegeven? Wat had ik voor Hem gedaan?

Terwijl ik dacht, bad ik. Ik zei dit tegen God. En ik wist dat Hij mij hoorde.

Voor de eerste keer WIST ik dat Hij daar was... dichtbij mij. De pastor hoefde het niet te zeggen. Het was mijn eigen ervaring.

Ik huilde... Ik huilde zoveel dat mijn tranen zich mengden met mijn zweet. Mijn kleren werden helemaal nat. Het was zomertijd.

Ik was verloren. Ik liep richting de hel. Ik was een hypocriet. Ik had een Redder nodig...

Maar nu, was ik eerlijk. Voor de eerste keer was ik echt eerlijk in mijn gebed.

Ik wilde niet meer dezelfde zijn. Ik moest veranderen.

Terwijl ik op een wanhopige manier bad en vroeg om de hulp van God, werden mijn tranen van wanhoop veranderd in tranen van blijdschap. Want Jezus was daar. Ja. Hij was niet meer aan het kruis.

Hij was dichtbij mij. En ik werd blij. Zoveel vrede. Onvoorstelbare vrede.

Ik denk dat mijn woorden nooit in staat zullen zijn om uit te leggen wat daar met mij gebeurt is.

Ik hoopte dat, dat gebed nooit zou beëindigen...

Dat gebed duurde langer dan één uur. De dienst begon om 20u en het eerste gebed beëindigde om ongeveer 21:15u. Voor mij leek het alsof het 15 minuten duurde...

Toen de dienst afgelopen was, verliet ik de Kerk om naar huis te gaan.

Ik voelde me licht. Lichter dan ooit.

Ik keek naar de hemel. Hij leek blauwer.

Ik was blij. Ik had vrede. Ik was behouden. Ik had een Redder gevonden...

De oude Rui was er niet meer.

Ik was iemand anders.

Dit is langer dan 22 jaar geleden met mij gebeurd, maar voor mij is het alsof het gisteren gebeurde. Het is voor mij nog steeds onmogelijk om hierover te schrijven, zonder tranen in mijn ogen...

“Mijn God, laat degene die deze boodschap leest, hetzelfde kunnen ervaren dat ik heb ervaren, op die avond, in Jezus Naam.”

WORDT VERVOLGD...


Lees ook:
Ik nam er deel aan (deel 7)
Ik nam er deel aan (deel 6)
Ik nam er deel aan (deel 5)
Ik nam er deel aan (deel 4)
Ik nam er deel aan (deel 3)
Ik nam er deel aan (deel 2)
Ik nam er deel aan (deel 1)

1 opmerking:

  1. Wonderlijk baarlijk Bisschop Rui U verhaal en dan ook het Mooiste moment in U leven de aanraking met god dat is echt iets dat een ieder zelf moet ervaren omdat zoals U schrijft het is alsof het gisteren was en dat is onze kracht en ons hou vast! Dank U bisschop ik kijk uit naar het volgende verhaal, dat God U en U vrouw zegent.
    Groetjes Mevr Jr Crawford

    BeantwoordenVerwijderen