vrijdag 18 oktober 2013

Waarom bidt u?



Toen de Here Jezus Zijn discipelen leerde hoe ze moesten bidden, zei Hij:

“En wees bij het bidden niet langdradig en gebruik geen zinloze woorden, zoals de andere volken doen. Want die denken dat hun gebeden worden verhoord als zij veel woorden gebruiken. Doe niet zoals zij. Bedenk dat uw Vader precies weet wat u nodig hebt, al voor u Hem erom vraagt! (Mat.6:7,8)

Hierdoor leerde Jezus ons om op God te vertrouwen.

Vaak blijven wij, zelfs nadat wij hebben gebeden, bezorgd om de omstandigheden.

Soms gaan we zelfs weer bidden om hetzelfde vragen. Het probleem is dat als ik weer bid, omdat ik denk dat ik de eerste keer niet gehoord werd, wat voor garantie heb ik dat ik de tweede keer wél gehoord zal worden?

Bidt u omdat u gelooft dat God u hoort?

Of bidt u omdat u denkt dat God u nog niet heeft gehoord?

Zolang wij blijven bidden, omdat wij denken dat wij niet gehoord werden, zullen wij op een antwoord wachten.

Wanneer wij bidden, omdat wij weten dat God ons hoort, dan wordt ons hart vervuld met vrede en worden wij snel beantwoord.

zondag 13 oktober 2013

Ik nam er deel aan (deel 8)



Vandaag is het de 21e dag van de Vasten van Daniël en veel mensen werden hierdoor gezegend. Sommigen werden gedoopt met de Heilige Geest, anderen vernieuwd en nog anderen, ten minste, door Hem aangeraakt.

Het was heel positief, dat weet ik zeker.

Als u de Heilige Geest heeft ontvangen, dan bent u nu in staat om veel meer te doen voor anderen. Hetzelfde geldt voor degenen die vernieuwd werden...

En als u nog niet gedoopt werd met de Geest van God, lees dit:
Nu bent u veel dichter bij die Zegen dan u voorheen was, vóór de vasten. Is het niet zo?
Laat niet toe dat twijfels uw hoofd vullen. Het kan op aanstaande woensdag of zondag gebeuren. Of zelfs morgen, tijdens uw persoonlijk gebed.

Volhard!

Ja, volhard!

Dat is één van de geheimen van het geloof.

Drie weken geleden zei ik dat ik 22 jaar geleden aan de Vasten van Daniël deelnam. Technisch gesproken is dat niet eens mogelijk, omdat de Vasten van Daniël, in maart 2011, door Bisschop Macedo bedacht werd.

Maar, qua inhoud, hebben veel mensen al lang hetgeen gedaan wat tijdens de Vasten van Daniël gedaan wordt, zonder het aantal dagen te tellen. Dat is met mij gebeurd.

Nadat ik Jezus leerde kennen, verloren de gewone dingen hun waarde.

Gewone dingen... nu. Omdat diezelfde “gewone dingen”, vroeger, heel veel waarde voor mij hadden.

Ik weet nog dat een pastor, op een bepaald moment, vroeg of er iemand was die een tv kon lenen aan de kerk om tijdens een dienst een bepaalde opname te tonen, (toen hadden de kerken nog geen beamer). Met de toestemming van mijn ouders bracht ik onze televisie naar de Kerk. Het bleef daar maanden lang. De pastor had het niet eens meer nodig maar... wij (mijn familie) gebruikten het niet meer thuis!

Wij hadden geen tijd meer om tv te kijken. Onze vrije tijd werd gebruikt om naar de kerk te gaan en andere mensen te helpen.

Mijn plezier was om te evangeliseren, de pastors te helpen in de diensten, de zieken te bezoeken in het ziekenhuis.

Basketballen en voetballen bleven interessant voor mij, maar geen prioriteit meer, daarom, had ik er geen tijd meer voor.

Mijn computer, waar ik zoveel van hield, bleef nog een paar jaar in ons huis, zonder gebruikt te worden (het diende alleen om te spelen) totdat wij het aan iemand anders gaven.

En dat is één van de lessen van de Vasten van Daniël. Als u daar aan deelnam, heeft u, zeer waarschijnlijk, gemerkt dat u kunt leven zonder televisie, muziek, etc. Het is geen zonde om tv te kijken, naar muziek te luisteren, etc. Maar vaak besteden de mensen er zoveel tijd aan... Tijd die geïnvesteerd kon worden in andere dingen die veel belangrijker zijn.

De 21 dagen vasten zijn beëindigd, maar de geest van de Vasten van Daniël hoeft niet te beëindigen in uw binnenste.

Daar nam ik deel aan...

22 jaar zijn al voorbij.

En mijn dagelijks doel is dat ik er nog veel meer kan toevoegen aan dat nummer.


THE END


Lees ook:
Ik nam er deel aan (deel 7)
Ik nam er deel aan (deel 6)
Ik nam er deel aan (deel 5)
Ik nam er deel aan (deel 4)
Ik nam er deel aan (deel 3)
Ik nam er deel aan (deel 2)
Ik nam er deel aan (deel 1)

vrijdag 11 oktober 2013

Ik nam er deel aan (deel 7)


Vanaf die avond ben ik een nieuwe persoon geworden.

Natuurlijk blijf ik op aarde leven en ik ben niet perfect. Ik blijf gevoelens hebben, dagelijkse strijden en, zelfs, problemen.

Maar de ervaring die ik heb gehad op die dag, veranderde mij van binnen. Ik werd sterk. Ik ging terug naar huis en alle dingen die ik niet kon verlaten: fouten, zonden, doelen en dromen, heb ik verlaten.

In feite, wat onmogelijk leek voor mij, werd wel mogelijk, nadat de Heilige Geest over mij kwam.

Ik gooide dingen weg die mij in verleiding brachten. Ik nam afstand van bijna alle “vrienden” die ik had. Ik nam afstand van plaatsen waarvan ik begreep dat ze niet goed waren voor mijn geloof. Niemand heeft mij gedwongen om zo te handelen. Ik nam mijn persoonlijke beslissing.

Ik kon geen vriendschap meer met hun hebben... Waarom? Omdat wij anders dachten.

Ik begon te denken: wat kan ik voor God doen? – dat gebeurde onmiddellijk met mij na die ervaring. Het enige wat ik wilde, was God dienen.

Begrijp me goed. Vóór die gebeurtenis evangeliseerde ik al af en toe en had ik al met een paar dingen in de Kerk geholpen, maar sindsdien was mijn wens om niets anders te doen dan wat God van mij verwachte.

Zoals ik al zei, wij verlaten de wereld niet wanneer wij de Heilige Geest ontvangen, dus wij kunnen onze verantwoordelijkheden niet negeren. Toentertijd, wilde ik niet eens meer terug naar school gaan... Als het aan mij lag, zou ik in Kerk komen wonen. Natuurlijk was dat niet mogelijk. Het leven ging door.

Ja.

Het leven ging door.

Maar nu was het anders.

In het begin was mijn geloof alleen maar één van de vele dingen waar ik tijd aan besteedde.

Op dat moment werd mijn geloof het centrum van mijn leven en alle andere dingen draaiden eromheen.

Binnenkort ga ik dit onderwerp sluiten, door uit te leggen, waarom ik, bijna drie weken geleden, schreef dat ik 22 jaar geleden aan de Vasten van Daniël deelnam.

Morgen is het de 20e dag van de Vasten van Daniël...

Word vervult met de Heilige Geest!


Lees ook:
Ik nam er deel aan (deel 6)
Ik nam er deel aan (deel 5)
Ik nam er deel aan (deel 4)
Ik nam er deel aan (deel 3)
Ik nam er deel aan (deel 2)
Ik nam er deel aan (deel 1)

dinsdag 8 oktober 2013

Ik nam er deel aan (deel 6)


Mijn familie had nu rust.

Natuurlijk waren er nog steeds sommige kleine problemen thuis, maar nu wisten wij wat wij moesten doen, om ze op te lossen.

Voor de eerste keer begrepen wij dat we het controle over ons leven hadden... Niets was onmogelijk voor ons. De resultaten van ons geloof waren de bewijzen hiervan.

Maar ik was nog steeds dezelfde persoon. Het ging niet om wat buiten mij was, maar mijn binnenste.

Ik was niet ontevreden. Ik voelde me niet alleen. Ik kon niet klagen... Als ik mijn leven vergeleek met het leven van anderen die de kracht van God niet kenden of zelfs met hoe ons leven vroeger was, moest ik zeggen dat ik gelukkig was. Maar ik had een probleem...

Wanneer ik de Kerk verliet, om naar huis te gaan; wanneer ik op school was – met mijn “vrienden” - deed ik niet altijd wat correct was. Ik was me er bewust van. Het feit is dat ik niet alles had losgelaten.

Mijn vrienden waren belangrijk. Mijn klasgenoten ook. Wat ze over mij dachten was heel belangrijk. Hoe kon ik mijn manier van handelen helemaal zomaar veranderen?

Kon ik dat? Was het echt mogelijk?

Ik bad in de Kerk en vroeg om vergeving. Een paar dagen lang stopte ik met de fouten maken. Maar daarna herhaalde ik ze. Waarom gaf God mij de kracht niet om Hem te behagen? Was het Gods fout of lag het aan mij? Waarom eiste God iets zo moeilijks van mij?

Ik was zo jong.

Had ik niet het recht om van het leven te genieten zoals iedereen deed? Ik kon naar de Kerk blijven komen en mijzelf, over een paar jaar, corrigeren. Waarom moest ik het per se nu doen???

Veel vragen. Weinig antwoorden.

Ik dacht dat ik rust had. Maar binnen in mij, wist ik niet wat ik moest doen. God of de wereld, Zijn wil of de mijne?

Wie kon mij overtuigen?


MIJN DAG

Op een dinsdag in de avond kwam ik naar de Kerk voor de dienst. Elke dinsdag was ik er, vanaf het moment dat de pastor van de Jongerengroep mij had geleerd dat het belangrijk was.

Ik kwam een beetje laat aan. De dienst was al begonnen. Bisschop Paulo Roberto (toen was hij nog steeds pastor) hield de dienst. Hij stond te bidden. Ik kwam voor het altaar waar de andere mensen ook stonden... misschien 150 mensen - dat weet ik niet zeker.

Ik sloot mijn ogen en begon te bidden.

Maar die dag was het anders... Tijdens dat gebed zijn er zoveel herinneringen gekomen in mijn hoofd. Het leek alsof ik naar een film van mijn leven keek.

Ik dacht aan hoe mijn leven vroeger was. Mijn familie. Ik dacht aan alles wat God voor mij had gedaan – niet alleen de wonderen – ook aan het feit dat Jezus voor mij aan het kruis stierf en, voor de eerste keer, voelde ik me de grootste zondaar ter wereld...

Hoe was het mogelijk dat ik zo egoïstisch was geweest?

Hoe was het mogelijk dat ik in de Kerk een persoon was en, buiten, een andere persoon?

Hoe kon ik zo slecht zijn?

Wat had ik tot dan aan God gegeven? Wat had ik voor Hem gedaan?

Terwijl ik dacht, bad ik. Ik zei dit tegen God. En ik wist dat Hij mij hoorde.

Voor de eerste keer WIST ik dat Hij daar was... dichtbij mij. De pastor hoefde het niet te zeggen. Het was mijn eigen ervaring.

Ik huilde... Ik huilde zoveel dat mijn tranen zich mengden met mijn zweet. Mijn kleren werden helemaal nat. Het was zomertijd.

Ik was verloren. Ik liep richting de hel. Ik was een hypocriet. Ik had een Redder nodig...

Maar nu, was ik eerlijk. Voor de eerste keer was ik echt eerlijk in mijn gebed.

Ik wilde niet meer dezelfde zijn. Ik moest veranderen.

Terwijl ik op een wanhopige manier bad en vroeg om de hulp van God, werden mijn tranen van wanhoop veranderd in tranen van blijdschap. Want Jezus was daar. Ja. Hij was niet meer aan het kruis.

Hij was dichtbij mij. En ik werd blij. Zoveel vrede. Onvoorstelbare vrede.

Ik denk dat mijn woorden nooit in staat zullen zijn om uit te leggen wat daar met mij gebeurt is.

Ik hoopte dat, dat gebed nooit zou beëindigen...

Dat gebed duurde langer dan één uur. De dienst begon om 20u en het eerste gebed beëindigde om ongeveer 21:15u. Voor mij leek het alsof het 15 minuten duurde...

Toen de dienst afgelopen was, verliet ik de Kerk om naar huis te gaan.

Ik voelde me licht. Lichter dan ooit.

Ik keek naar de hemel. Hij leek blauwer.

Ik was blij. Ik had vrede. Ik was behouden. Ik had een Redder gevonden...

De oude Rui was er niet meer.

Ik was iemand anders.

Dit is langer dan 22 jaar geleden met mij gebeurd, maar voor mij is het alsof het gisteren gebeurde. Het is voor mij nog steeds onmogelijk om hierover te schrijven, zonder tranen in mijn ogen...

“Mijn God, laat degene die deze boodschap leest, hetzelfde kunnen ervaren dat ik heb ervaren, op die avond, in Jezus Naam.”

WORDT VERVOLGD...


Lees ook:
Ik nam er deel aan (deel 7)
Ik nam er deel aan (deel 6)
Ik nam er deel aan (deel 5)
Ik nam er deel aan (deel 4)
Ik nam er deel aan (deel 3)
Ik nam er deel aan (deel 2)
Ik nam er deel aan (deel 1)

vrijdag 4 oktober 2013

Ik nam er deel aan (deel 5)



DE VIERDE KEER

De vierde keer dat ik naar de UKGR kwam, was op een Goede Vrijdag, 29 maart 1991. Het was een speciaal evenement waar ongeveer 5000 mensen aan deelnamen.

Nogmaals was ik daar alleen omdat ik uitgenodigd werd. Ik kan niet veel schrijven over dat evenement omdat ik daar niet eens wilde zijn. Één ding dat ik niet vergeet is het feit dat mijn vader op die dag voor de eerste keer een dienst van de UKGR heeft bijgewoond.

Op die dag gebeurde er iets in zijn binnenste. Ik had het toen nog niet opgemerkt.

Mijn vader begon sindsdien naar de UKGR te gaan. Op Paaszondag ging hij weer met mijn moeder mee. Mijn broer en ik bleven slapen...


DE VIJFDE KEER

De week daarop liet mijn vader ons weten dat wij op zondag, na de dienst, samen zouden gaan uiteten. De voorwaarde: Eerst samen naar de kerk gaan!

Oké! Waarom niet?

Ik nam de beslissing om mee te gaan. Maar omdat sommige familieleden die zondag ons kwamen bezoeken, aten wij thuis...

Het feit is dat ik die belofte (om uit te gaan eten) vergeten was.

En vanaf dit moment kan ik niet doorgaan met tellen: zesde keer, zevende keer, etc... Waarom? Ik weet het niet meer. Ik begon constant te komen.

Na één maand nam ik voor de eerste keer deel aan de jongerengroep. Het vond elke zaterdag in de middag plaats.

De pastor die daarvoor verantwoordelijk was, zei: jullie dienen elke zaterdag te komen naar de jongerengroep, maar ook op zondag in de ochtend, dinsdag in de avond (vandaag is het de dienst van woensdag) en op vrijdag. Dat deed ik.

Na een paar maanden waren de problemen thuis opgelost. Mijn moeder werd een helpster van de UKGR. Mijn vader stopte met drinken en roken en liet zich dopen. Toen liet ik me ook “dopen”.

Ik schreef “dopen” omdat ik niet echt veranderde. Ik wist toen al wat ik moest doen, maar ik had nog niet de kracht om het daadwerkelijk te doen. Ik zei tegen God: Heer, "ik wil stoppen met mijn fouten maken", maar enkele dagen daarna herhaalde ik ze weer.

Maar goed. MIJN DAG was dichtbij. Ja, heel dichtbij. Ik zou een nieuwe persoon worden. Maar niemand wist het.

Op de volgende post ga ik schrijven over hoe dat gebeurde.

Ik hoop dat ik je hiermee help om hetzelfde te ervaren...

Dat is mijn doel.

Dat is mijn gebed.

Daar werk ik voor.


Lees ook:
Ik nam er deel aan (deel 7)
Ik nam er deel aan (deel 6)
Ik nam er deel aan (deel 5)
Ik nam er deel aan (deel 4)
Ik nam er deel aan (deel 3)
Ik nam er deel aan (deel 2)
Ik nam er deel aan (deel 1)

dinsdag 1 oktober 2013

Ik nam er deel aan (deel 4)


Ik kwam voor de eerste keer in de UKGR in juli 1990. Mijn moeder vroeg mij om met haar mee te gaan en dat deed ik. Twee keer: op een maandag en op een dinsdag.

Om eerlijk te zijn heb ik niet zoveel begrepen noch deed ik enige moeite om het te begrijpen... Dat is een feit.

In februari 1991, liet mijn moeder zich dopen. Zij had de beslissing al lang genomen maar de vorige gelegenheid waarop de doop gehouden werd, vond er een ruzie plaats in ons huis. Mijn vader kwam er achter dat zij zich zou laten dopen en werd boos. Vanwege die ruzie liep mijn moeder achter en verloor de kans om zich te laten dopen (toen werd de doop in het water om de drie maanden gehouden). Ik weet nog dat zij heel teleurgesteld raakte...

Ik zag dat en liet haar weten dat ik over drie maanden met haar mee zou gaan, op de dag van haar doop.

2 februari 1991

Ik ben die precieze datum niet vergeten, want het is mijn verjaardag... Op die dag werd ik 13. Op die dag werd ik een getuige van de doop van mijn moeder.

Ook al was ik lang niet naar de kerk gegaan, begreep ik toen veel meer dan 7 maanden geleden.

Ik zag wat er gebeurd was in het leven van mijn moeder. De wonderbaarlijke manier waarop zij genezen werd van meerdere ziektes. Maar vooral, twee andere dingen...

Zij was nu blij, gelukkig... Ze had vrede. Hoeveel kost dit?

In het begin kon ik niet begrijpen waarom “zoveel geld” in de kerk door de mensen gegeven werd, maar nu, dacht ik anders. Mijn moeder was gelukkig en dit was voor mij waardevoller dan al het geld. Haar geluk bracht ook vrede in ons huis.

Het tweede ding was de manier waarop ze haar geloof verdedigde. Het “leek” alsof het, het waardevolste was dat ze had. En in feite, was dat ook zo.

Die dag was speciaal voor haar. Ook voor mij – ook al zag ik het toen niet zo.

In de voorgaande 7 maanden had ik (door haar) meer over het geloof geleerd, zonder zelfs naar de kerk te komen, dan wat veel mensen die jaren in kerken zitten hebben geleerd...

Ik praktiseerde het nog niet. Maar ik wist erover en accepteerde: de tiende, offerandes, doop, het belang van de Heilige Geest, bevrijding, wonderen, etc...

God was al aan het werken in mij.

Ik wist het nog niet.


TO BE CONTINUED...

Lees ook:
Ik nam er deel aan (deel 7)
Ik nam er deel aan (deel 6)
Ik nam er deel aan (deel 5)
Ik nam er deel aan (deel 4)
Ik nam er deel aan (deel 3)
Ik nam er deel aan (deel 2)
Ik nam er deel aan (deel 1)